Σε αντίθεση με ότι συμβαίνει σε αθλήματα όπως το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ, στη Formula 1 τα μονοθέσια μίας ομάδας βάφονται πρωτίστως με τα χρώματα που θέλει ο εκάστοτε χορηγός και ύστερα με αυτά που θέλουν οι επικεφαλής της ομάδας. Αυτό έχει σαν σκοπό να γίνεται άμεσα αντιληπτή η διαφήμιση από τους θεατές. Αλλά όταν αυτό δεν είναι αρκετό, υιοθετούνται χρωματισμοί και σχήματα που τραβάνε πολύ εύκολα τα βλέμματα, αντί για μία απλή αναφορά της διαφημιζόμενης εταιρείας.
Όταν το 1999 η BAR εξαγόρασε την Tyrrell, παρουσίασε τα δύο μονοθέσια με εντελώς διαφορετικά χρώματα για το καθένα. Το ένα ήταν μπλε (555) και το άλλο ήταν άσπρο-κόκκινο (Lucky Strike). Αυτό όμως δεν ήταν αποδεκτό από τη FIA, έτσι η ομάδα έβαψε κάθε μονοθέσιο μισό μπλε και μισό άσπρο-κόκκινο, προκαλώντας ίσως μεγαλύτερη εντύπωση.
Η ομάδα του Eddie Jordan (πρώην Midland, νυν Spyker) είχε επί χρόνια σαν κύριο χρώμα το κίτρινο, αλλά με σχεδίαση που παρέπεμπε σε κάποιο ζώο. Η αρχή είχε γίνει με ένα φίδι, ακολούθησε η επιτυχημένη σφήκα και κατέληξε σε καρχαρία. Ανάλογα ήταν και τα σλόγκαν σε αντικατάσταση του χορηγού Benson & Hedges στους αγώνες όπου απαγορεύονταν οι διαφημίσεις τσιγάρων: Fisssssico (υποκοριστικό του Fisichella, με πολλά ‘s’ για τον ήχο του φιδιού), Bitten Heroes και Be on edge.
Πέρσι την παράσταση έκλεψαν οι McLaren και Toro Rosso. Η πρώτη ήταν βαμμένη με ένα έντονο ασημί(λόγω Mercedes), το οποίο γυάλιζε σαν καθρέφτης, περιορίζοντας ταυτόχρονα την έκταση που καταλάμβανε το μαύρο. Η δεύτερη, όντας θυγατρική της Red Bull, είχε ζωγραφιστό έναν τεράστιο κόκκινο ταύρο στα πλαϊνά των μονοθεσίων της.
Φέτος, τη μεγάλη έκπληξη έκανε η Honda (πρώην BAR), που παρουσίασε ένα μονοθέσιο χωρίς χορηγούς και βαμμένο με βάση μία φωτογραφία του πλανήτη μας από δορυφόρο. Ειπώθηκε από τους εκπροσώπους της ιαπωνικής εταιρείας ότι έτσι εκφράζονται οι οικολογικές τους ανησυχίες. (προφανώς μόνο με το σχέδιο, γιατί το ίδιο το μονοθέσιο, καίει πολύ περισσότερη βενζίνη από τα αυτοκίνητα παραγωγής, περίπου μισό λίτρο ανά χιλιόμετρο)
Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τα κράνη των οδηγών, με χαρακτηριστικό το παράδειγμα του Eddie Irvine. Όταν πήρε μετεγγραφή από τη Ferrari στη Jaguar(νυν Red Bull), αντικατέστησε το κόκκινο χρώμα με το τριφύλλι στο πίσω μέρος, με έντονο πράσινο και ένα αιλουροειδές(ιαγουάρος). Επίσης, ο Scott Speed είχε πέρσι το κράνος του βαμμένο έτσι ώστε να αποτελεί προέκταση του σχεδίου της Toro Rosso.
Το σίγουρο είναι ότι δεν έχει νόημα κάποιος να ταυτίζεται με μία ομάδα από το χρώμα των μονοθεσίων της, γιατί αυτό μπορεί εύκολα να αλλάξει, με τη Ferrari να αποτελεί ίσως τη μοναδική εξαίρεση σε αυτόν τον κανόνα.
Comments